Ιστορίες γραφειοκρατίας: ΟΠΑΔ

Εδώ και λίγες μέρες οι φαρμακοποιοί σταμάτησαν (για μια ακόμα φορά) τη συνεργασία τους με τον ΟΠΑΔ (τον ασφαλιστικό φορέα του Δημοσίου, για τους αμύητους). Μάλλον έκαναν καλά, γιατί το κράτος φαίνεται ότι τους χρωστάει πολλά βερεσέδια. Οι απλοί ασφαλισμένοι λοιπόν, σαν την αφεντιά μου, όταν παίρνουν ένα φάρμακο, πρέπει να το πληρώσουν. Όταν χρειάστηκε να πάρω κι εγώ ένα φάρμακο, η φαρμακοποιός μού είπε να το πληρώσω ολόκληρο και μετά, μαζί με την απόδειξη που μου έδωσε και το συνταγολόγιο, να απευθυνθώ στον ασφαλιστικό μου φορέα για να πάρω όσα δικαιούμαι πίσω.

Μια και έχουμε κρίση και τα 45 ευρώ μού φάνηκαν πολλά, είπα και εγώ να διεκδικήσω το χαρτζηλίκι μου. Ζήτησα άδεια από τον διευθυντή μου με την υπόσχεση ότι σε μισή ώρα –άντε, τρία τέτταρτα– θα είχα γυρίσει πίσω. Αυτός με άφησε, αλλά παρατήρησε ότι δεν επρόκειτο να ξεμπλέξω σε λιγότερες από δύο ώρες.