Αναπλήρωση χαμένου μυαλού

Μια φορά κι έναν καιρό ξεκίνησαν οι καταλήψεις στα σχολεία. Άλλες δικαιολογημένες, άλλες αδικαιολόγητες· άλλες σοβαρές, άλλες της πλάκας. Η πολιτεία στην αρχή τις αντιμετώπισε σπασμωδικά. Στη συνέχεια σκέφτηκε (ποιος ήταν άραγε υπουργός;) ένα «έξυπνο» μέτρο: «Μάγκες μου, θέλετε κατάληψη; Κάντε όσο θέλετε. Αλλά μετά θα σας προσθέσω στο σχολικό έτος τις ώρες που χάσατε από την κατάληψη.»

Αυτό φάνηκε στην αρχή σαν ένα «πονηρό» αλλά «πολιτισμένο» μέτρο, για να γλυτώσει η πολιτεία (και το σχολείο) από εμπλοκή της αστυνομίας, των εισαγγελέων κτλ. Στη συνέχεια όμως φάνηκε πως κι αυτό ήταν (είναι) άλλη μια κουτοπονηριά, χαρακτηριστική της περίφημης νεοελληνικής πραγματικότητας.

Νομίζω ότι όλα ξεκινούν από μια μέγιστη υποκρισία: Η αναπλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών υποτίθεται ότι γίνεται όχι γιατί θέλουμε να τιμωρήσουμε τον μαθητή, αλλά γιατί ανησυχούμε σοβαρά για την πνευματική του συγκρότηση: Έχασε ο μαθητής κάποια μαθήματα και αυτό σημαίνει ότι θα υστερεί απέναντι σε άλλους ως προς τις γνώσεις, τις ικανότητες, τις δεξιότητες που θα κέρδιζε απ’ αυτά. 

Όμως, αυτή η ίδια πολιτεία που ανησυχεί για τις χαμένες ώρες λόγω των καταλήψεων, δεν ανησυχεί καθόλου όταν χάνονται ώρες από άλλες αιτίες. Πρώτα και κύρια, από τη δική της αδυναμία να έχει τα δημόσια σχολεία έτοιμα την 1η του Σεπτέμβρη. Όλοι ξέρουμε ότι τις πρώτες δυο-τρεις εβδομάδες (και λίγες λέω) της λειτουργίας τους τα δημόσια σχολεία κάνουν τετράωρα ή πεντάωρα, γιατί δεν υπάρχουν καθηγητές για τις υπόλοιπες ώρες. Γι’ αυτές όμως τις χαμένες ώρες δεν ανησυχεί κανείς, κανείς δεν ζητά να «αναπληρωθούν»: ούτε καθηγητές, ούτε μαθητές, ούτε σύμβουλοι, ούτε υπουργοί. Επομένως;

Επομένως, αν το σχολείο Α έχει λειτουργήσει κανονικά από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, μπορεί να αντέξει και μια βδομάδα κατάληψης χωρίς να έχουν χάσει οι μαθητές του περισσότερες ώρες από το σχολείο Β που στην αρχή της χρονιάς δυσλειτουργούσε λόγω ελλείψεως προσωπικού. Το σχολείο Α όμως θα υποχρεωθεί (εκ του νόμου) να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες, αντίθετα με το σχολείο Β που δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Άρα;

Άρα, η στεναχώρια της πολιτείας για τις διδακτικές ώρες που χάθηκαν είναι υποκριτική. Η αναπλήρωση των χαμένων ωρών (χαμένων μόνο από κατάληψη) είναι απλώς μια τιμωρία. Δεν έχει καμμιά νομιμοποίηση, ούτε ηθική ούτε παιδαγωγική.

ΥΓ: Η διαδικασία βάσει της οποίας αποφασίζεται η περίφημη αναπλήρωση αποτελεί ένα ακόμα δείγμα της περιφρόνησης που δείχνει η κεντρική εξουσία προς τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, τους κηδεμόνες. Σε μια βαρετή συνεδρίαση ο διευθυντής αναγιγνώσκει με καθαρή φωνή τα υπό του νόμου προβλεπόμενα: «Για να κάνετε αναπλήρωση, θα κόψετε πρώτα περιπάτους, μετά εκδρομές, μετά το τρίτο, μετά το τέταρτο, μετά θα προσθέσετε 8η ώρα, μετά θα κάνετε μάθημα τα σαββατοκύριακα κ.ο.κ. Και προσοχή: Με τη σειρά που σας τα λέω! Μην τολμήσετε να την αλλάξετε. Α, ξέχασα: Δεν αποφασίζετε εσείς· μια πρόταση κάνετε μόνο προς τη διοίκηση!»

Τι νομίζω ότι θα γινόταν σε ένα πεπολιτισμένο κράτος; Ο επιφορτισμένος με την παρακολούθηση / αξιολόγηση / παιδαγωγική καθοδήγηση του σχολείου (σε περιφερειακό επίπεδο· δεν χρειάζεται όλα να τα κάνει το υπουργείο) θα «σκούνταγε» το σχολείο: «Αγαπητοί μου, νομίζω ότι είστε κάπως πίσω. Θα πιάσετε τους φετινούς σας στόχους; Δεν βρίσκετε καν’ναν τρόπο να καλύψετε το χαμένο έδαφος;» Τότε εκπαιδευτικοί, μαθητές και κηδεμόνες θα συζητούσαν τι μπορούν να κάνουν, με ποιον τρόπο θα κερδίσουν αυτό που έχασαν. Θα εφάρμοζαν την κοινή τους απόφαση και απλώς θα ενημέρωναν τον «αρμόδιο».